رحيم معيني كرمانشاهي

پيرمردي با فضيلت، دوش نالان مي گريست 

                                                                  گريه اي از سوز دل، با هاي هاي ديگري

گفتم اي بالا و پستي ديده، اين زاري ز چيست؟

                                                                  داغ نور ديده ديدي، يا بلاي ديگري؟

گفت اي ناپخته بنشين تا بگويم قصه چيست

                                                                   درد من باشد كنون، از ماجراي ديگري

زلزله، تنها نه ويران كرد چندين قريه را

                                                                  تا بگويم رفته ظلم نارواي ديگري

زلزله، تناه نه رسم و راه چنگيزي گرفت

                                                                  تا شود از نو جهان ماتم سراي ديگري

زلزله، تنها نه مدفون كرد صدها آرزو

                                                                 زين مصيبت، من بگريم بر عزاي ديگري

شايد از اين كودكان مي شد يكي يعقوب ليث

                                                                 با اَجانب تا شود زورآزماي ديگري

شايد از اين دسته چوپان زادگان مي شد يكي

                                                                نادر ديگر، به پشت بادپاي ديگري

شايد از اين شيرخواران به خون آغشته بود

                                                               سعديِ با آدميت آشنايِ ديگري

شايد از اين كودكان مي شد يكي با نور علم

                                                              بايزيدِ ديگري يا دهخدايِ ديگري

ازكجا زين روستا پروردگان يك تن نبود

                                                             چون نظامي  بلبل دستانسراي ديگري

ازكجا در ديده ي اين كودكان نوري نبود

                                                             تا رسد گمگشتگان را رهنماي ديگري

ازكجا معلوم، روزي كِشتيِ هستي نداشت

                                                             زين جماعت ناخدايِ باخدايي ديگري

اين بود درد روانكاهي كه مي سوزد مرا

                                                            غير اشك بي تأمل كو دواي ديگري

گر جهاني، سيم و زر ريزد در آن ويران مُغاك

                                                            روز و شب بيني مرا در واي واي ديگري

هوشمندان را ببين اكنون سيه پوش ابد

                                                           در عزاي بوعلي، يا بوالعلاي ديگري

نوشداروي پس از مرگ است اين بر سر زدن

                                                           در كمين بنشسته هر ساعت، قضاي ديگري

آدمي ديگر اسيرِ دستِ ابر وباد نيست

                                                            در چنين عصر اَتَم، با عزم و رأي ديگري

                           فكرِ يك ايران محكم كرد بايد تا دگر

                          لرزشي مدفون نسازد، بينواي ديگري

بسم الله الرحمن الرحيم

خدايا با نام تو آغاز ميكنم تا با وجود آرامت آرامش بگيرم.

خدا!!!!

خواستم توصيفش كنم، نشد.يعني نديده بودمش كه بتوانم توصيفش كنم.

خواستم ببينمش،نشد. زيرا او بزرگتر از آن چيزي است كه به چشم من بيايد.

خواستم دركش كنم،نشد. خواستم بفهممش باز هم نشد.

او آنقدر بزرگ است كه نه به چشم مي آيد، نه توصيف ميشود، و نه در عقل مي گنجد.

او خارق العاده ترين موجودي است كه تاكنون شناخته ام.

    اي برتر از خيال و قياس و گمان و وهم             وز هرچه گفته اند و شنيديم و خوانده ايم

آري او بزرگ است. بزرگي كه بزرگترينِ چيزها،نزدش حقير ترين چيز است.

خدا بزرگ تر از آن است كه من، تو يا ديگري بخواهيم درموردش سخن بگوييم، بحث كنيم و يا بنويسيم!

ما ناتوانيم و او توانا. ما عاجزيم و او قادر.

    خداوند نام و خداوند جاي                       خداوند روزي ده رهنماي

    خداوند كيوان و گردان سپهر                    فروزنده ي ماه و ناهيد و مهر

او موجودي است كه همه ي موجودات از وجودش جان ميگيرند. جاني كه با خواست او داده و با خواست او بازستانده مي شود.

جاني كه به ما بخشيده شد پاره اي از وجود خداست. پرتويي از نور آرام خداست....

خدا در درون من است، در قلبم،در وجودم و در ذره ذره ي روح و جسمم. او از هركسي به من نزديك تر است، همراه من است.

با وجودش انس گرفته ام .نبودش نابودم ميكند و بودم با بودنش تحقق ميابد.

من از اويم و از من است.

خدا ازآنِ من است و من نيز در خدمت اويم.....

   مجلس تمام گشت و به آخر رسيد عمر            ما همچنان در اول وصف تو مانده ايم

 و خدايي كه در اين نزديكيست.....

زندگي را فقط به اندازه اي دوست دارم كه به من به اندازه ي  يك سنجاقك معناي خدا را دهد مزه ي يك خواب مگس و شيريني پريدن يك كلاغ از سر يك عمود. مي خواهم زندگي كنم به اندازه ي زمزمه ي يك شعر زير لب.به اندازه ي بو كردن يك سيب و گرفتن دست يك دوست. نگاهي به خودت كن. نگاهي به اطرافت ، نگاهي به درونت ونگاهي به يك درخت و برگي كه با گرمي به روي آن مي نشيند. آنقدر نگاه كن تا معناي كرم را بفهمي و كوتاهي زندگي آن را درك كني و آنقد كه بفهمي اگر كرم نبود زندگي چيزي كم داشت. مي خواهم مثل يك كرم خوشبخت باشم اما نمي دانم آن چيست؟ دوست دارم آنرا با نگاه كودكي ببينم و عينك سبز سهراب را به چشمانم  بزنم. اگر معناي خوشبختي را فهميدم مي خواهم آن را با خدا تقسيم كنم وبعد آن را با همه ي كساني كه  خوشبختي را مي خواهند و نمي دانند چيست؟  

 به نام خدا

صداي ناز مي آيد       

صداي كودك پرواز مي آيد

صداي ردپاي كوچه هاي عشق پيدا شد      

معلم دركلاس درس حاضرشد